Do kogo powinna należeć kontrola pieniądza?

Louis Even

Wybory powszechne w 1935 roku

W 1935 roku, jesienią, Kanada przygotowywała się do wyborów federalnych. Kończył się 5-letni termin rządów Partii Konserwatywnej Bennetta1. Trwała jeszcze Wielka Depresja, która zaczęła się jesienią 1929 roku.

Nie był to kryzys związany wyłącznie z rządami Partii Konserwatywnej. Był to kryzys ogólnoświatowy, który dotknął wszystkie kraje Zachodu, bez względu na to, kto sprawował w nich władzę. W Kanadzie zaczął się on podczas rządów Partii Liberalnej Mackenzie Kinga2. I w związku z kryzysem wyborcy wymienili liberałów na konserwatystów w wyborach w 1930 roku. Ludzie, gdy są niezadowoleni, zmieniają partię rządzącą.

Bez względu na ataki liberałów skierowane przeciwko torysom, Mackenzie King dokładnie wiedział, że depresja nie zależy od rządzącej w danym momencie partii. Wiedział dokładnie, że depresja spowodowana jest ograniczeniami kredytu bankowego, powodującymi zmniejszenie ilości pieniędzy w obiegu. Był świadomy, że właściwe mechanizmy uruchamiające kredyt w interesie publicznym mogłyby zapewnić ludności odpowiednią ilość pieniędzy dla zaspokojenia potrzeb.

Co więcej, Mackenzie King napisał przedtem książkę pt. „Przemysł a ludzkość” („Industry and Humanity”) opublikowaną w 1918 r. – rok przed jego wyborem na lidera Partii Liberalnej Kanady. Pisał w tej książce między innymi:

Mackenzie King doskonale rozumiał wagę sprawy. Więc jako lider Partii Liberalnej na samym początku kampanii w 1935 roku złożył niezwykłe oświadczenie:

Mackenzie King

Z chwilą kiedy naród traci kontrolę nad swoją walutą i kredytem, nie ma już znaczenia, kto uchwala prawa. Lichwa, gdy raz dojdzie do władzy, doprowadzi do ruiny każdy kraj. Dopóki rząd nie przejmie kontroli nad emisją pieniądza i kredytem rozumiejąc, że jest to jego najważniejszy i święty obowiązek, wszelka mowa o suwerenności parlamentu i demokracji jest daremna i próżna.

Partia Liberalna uważa, że kredyt jest sprawą publiczną, a nie tylko bankierów, jest troską każdego obywatela. Partia Liberalna jest za natychmiastowym założeniem odpowiednio ukonstytuowanego banku narodowego dla kontroli emisji pieniędzy pod względem potrzeb społecznych. Emisja pieniędzy musi być zgodna z krajowymi, społecznymi i przemysłowymi potrzebami obywateli kanadyjskich.

Interesy monopolu pieniężnego są całkowicie sprzeczne z dobrem ludzi. Mackenzie King to wiedział, więc z widoczną determinacją walki z tą dominacją finansową, z naciskiem stwierdził przemawiając w Saskatoon [prowincja Saskatchewan]:

Po elekcji

Podsumowanie wyników wyborów 14 października 1935 roku dało Partii Liberalnej bezwzględną większość w parlamencie. Wieczorem tego dnia, po zwycięstwie Partii Liberalnej, Mackenzie King złożył oświadczenie, w którym potwierdzał swoją determinację ukrócenia dyktatury finansowej:

Dlaczego, panie King?

Te słowa pozostają tak samo klarowne po elekcji jak i przed nią: tyrania finansowa musi być wstrzymana. Ludzie muszą uzyskać z banku, który naprawdę należy do nich, wszystkie pieniądze potrzebne do uruchomienia produktywności kraju służącej potrzebom krajowym, społecznym i przemysłowym.

Można się dziwić, dlaczego po tak klarownych i powtarzanych oświadczeniach nie nastąpiły działania ze strony lidera Partii Liberalnej. I dlaczego, nawet mając znacjonalizowany bank Kanady, ludzie nie byli w stanie uzyskać i jeszcze nie uzyskali pełni środków finansowych w celu uruchomienia możliwości fizycznych dla zaspokojenia swoich potrzeb publicznych i prywatnych. Dlaczego, będąc u władzy, Mackenzie King natychmiast wyznaczył na ministra finansów prezesa Międzynarodowego Banku Barclay, Charlesa Dunninga, który nawet nie był członkiem parlamentu, który nawet nie startował w wyborach? Kto narzucił ten wybór premierowi Mackenzi Kingowi?... Więc dzisiaj w dalszym ciągu czekamy na „największą bitwę między władzą pieniądza i społeczeństwem, jakiej Kanada nigdy jeszcze nie widziała”.

Powyższy artykuł był napisany przez Louisa Evena w 1958 r. W innym artykule, który napisał w 1952 r. Louis Even wyjawił interesującą informację dotyczącą tego samego tematu. Zakończenie tego artykułu brzmi:

Oświadczenia Mackenzie Kinga w 1935 r. wywołały sensację, przynajmniej w kręgach poinformowanych o dyktaturze pieniężnej i kredytowej. Kilka lat później, Australijka podróżująca po Kanadzie, pani Bearne, poprosiła i następnie uzyskała wywiad z premierem Mackenzie Kingiem. Premier stworzył przyjemną atmosferę, więc pani Bearne zapytała: „Czy mogę zapytać o coś bezpośrednio?”.

Stosownie do nacisku

Mackenzie King wiedział, ale „nie mógł”, lub myślał, że nie może. Skąd wzięła się opozycja, jak nie ze strony tych, którzy cieszą się kontrolą pieniędzy i wynikającą stąd władzą? Jakiego poparcia, jakiego nacisku zabrakło panu Kingowi, żeby dokonać tej zmiany, jak nie poparcia i nacisku poinformowanej ludności, która chce się wyzwolić?

„Rządy postępują zgodnie z naciskami, które się na nie wywiera”, powiedział prezydent USA Franklin D. Roosevelt.

Można żałować, że osoby publiczne wiedzą, ale nie postępują konsekwentnie; ale również trzeba przyznać, że obywatele krajów, które pretendują do nazwy „demokratycznych” nie spełnili do tej pory swojej roli. Ta obserwacja jest motywem działania Kredytowców Społecznych czasopisma Michael.