Dlaczego wciąż brak nam pieniędzy?

Hipoteki gospodarstw pod zastaw

Rolnik przedstawia więc swój problem dyrektorowi miejscowej filii banku. Dyrektor obejrzy zapewne osobiście posiadłość rolnika i jeśli wkład pracy i perspektyw dochodów zrobią na nim wrażenie, zgodzi się udzielić kredytu.

Gospodarstwo poręcza za kredyt swoją hipoteką. Obecnie bank nabywa potencjalne prawa własności.

Zauważmy, co się stało: rolnik, dzięki swym długoletnim, nieustannym wysiłkom w ciągu lat, przysposobił kawał buszu do produkcji rolniczej. Ryzykował wszystkim — często zmagając się z przeciwnościami, ryzykował zdrowiem swoim i swojej żony.

Dzięki swojej pracy i partnerskiej pomocy swej żony rolnik stworzył w końcu wielkie dobro, gospodarstwo produkujące żywność; w prasie mówi się o nim jako o podporze kraju. Przyczynił się do bogactwa, do rzeczywistego kredytu kraju.

W tej sytuacji rolnik zmuszony jest na ogół pójść z czapką w ręce do bankiera, z prośbą o pieniądze — kredyt — aby móc się utrzymać, aby zwiększyć produkcję, aby przeczekać posuchę.

Bankier niczym nie przyczynił się do rozwoju gospodarstwa. Mimo to — powtórzmy — za pociągnięciem pióra może stworzyć dla rolnika pożyczkę i nabyć potencjalne prawo własności gospodarstwa oddanego pod zastaw, dopóki dług nie zostanie spłacony wraz z procentami, do ostatniego centa.

Nie mówcie nam proszę, że bank tworzy pożyczkę, wypożycza bankowe rezerwy czy pieniądze ulokowane w nim na długoterminowe wkłady, aby pomóc rolnikowi w krytycznym dlań okresie. Zobaczyliśmy bowiem, w świetle wypowiedzi przytaczanych autorytetów, że bank nic takiego nie uczynił. Jego działanie sprowadziło się do stworzenia kredytu finansowego — co nie wymaga wysiłku i kosztów — w oparciu o kredyt rzeczywisty, wypracowany przez rolnika i przez działalność szerokich rzesz ludności.

W niedługim czasie każdy rolnik w okręgu jest zapożyczony pod zastaw w lokalnym banku — gdzie skrypty dłużne każdego gospodarstwa przechowuje się w sejfie, zanim nie zostaną spłacone — w przeciwnym razie!...